၀ိပႆနာမလုပ္ခင္ ႀကိဳတင္ သိစရာမ်ား

၀ိပႆနာမလုပ္ခင္ ႀကိဳတင္ သိစရာမ်ား               ၀ိပႆနာ အလုပ္ကို မလုပ္ခင္ အရင္ႀကိဳတင္ၿပီး သိရမယ့္ သိစရာေတြ အေတာ္ကို မ်ားပါတယ္ ။           ျမန္မာနိုင္ငံမွာ ၀ိပႆနာရိပ္သာေတြ ၊ ၀ိပႆနာ နည္းလမ္းေတြကလည္း အေတာ္ မ်ားပါတယ္ ။ အားလံုး သူ႔နည္းႏွင့္သူ ေကာင္းၾကတာခ်ည္းပါပဲ ။ ဒါေမမယ့္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဘယ္ နည္းႏွင့္သင့္ေတာ္မလဲ ဆိုတာက ျပႆနာ ျဖစ္ေနတယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ ၀ိပႆနာရႈနည္းေပါင္းစံု ကိုလည္း သိေအာင္ ပထမ ေလ့လာၿပီးမွ ဘယ္နည္းဟာ မိမိႏွင့္ သင့္ေတာ္မလဲ ဆိုတာကို ေရြး ခ်ယ္ရဦးမယ္ ။ ဒီေနရာမွာ တစ္နည္းတည္းကို ေရြးခ်ယ္ရမလား ၊ ဒီနည္းထဲက ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ တဲ့ အပိုင္းႏွင့္ ဟိုနည္းထဲက ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့အပိုင္းကို ေပါင္းစပ္ၿပီး ကိုယ့္နည္းနဲ႔ကိုယ္ လုပ္ ယူရမလား ဆိုတာကိုလည္း ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ဖို႔ လိုဦးမယ္ ထင္ပါတယ္ ။ တစ္ခုရွိတာက ၀ိပႆနာ အားထုတ္တာဟာ ေက်ာင္းမွာ ပညာသင္ၾကားရတာနဲ႔ တူတယ္လို႔ နားလည္ သေဘာေပါက္မိပါတယ္ ။           ေက်ာင္းပညာသင္ၾကားတဲ့အခါ အေျခခံ မူလတန္းကစၿပီးမွ တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ အျမင့္တန္းကို တက္ရသလိုပါပဲ ။ ထို႔အတူ အႏၶပုထုဇဥ္ အကန္းဟာ ပထမ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္ သုတဗုဒၶိဥာဏ္မ်က္စိအလင္းရသူ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရဦးပါမယ္ ။ ပါဠိလို ေျပာရင္ေတာ့ အသုတ၀ါ အၾကားအျမင္ မရွိတဲ့ အကန္းဘ၀ က သုတ၀ါ အရိယာ သာ၀ေကာ ဆိုတဲ့ အၾကား အျမင္ရွိတဲ့ ပုထုဇဥ္ (ကလ်ာဏပုထုဇဥ္) ျဖစ္ေအာင္ ပထမ လုပ္ၿပီးမွ သူဟာ အရိယာ၏သား တပည့္ စူဠေသာတာပန္ ဆိုတဲ့ ေသာတာပန္ အငယ္စား ျဖစ္မယ္ ။ စူဠေသာတာပန္ ဆိုတဲ့ အလယ္တန္း ေအာင္ၿပီဆိုမွ အထက္တန္း တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေအာင္ေအာင္ ဆက္ၿပီး အား ထုတ္ရမယ္ ။ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့လူဟာ တကၠသိုလ္က အဆင့္ျမင့္ ပညာေတြကို ဘြဲ႔ရသည္ အထိ ဆက္ၿပီး သင္ခြင့္ရတယ္ မဟုတ္ပါလား ။           အဲဒီလိုပဲ ဒီမွာလည္း မဟာေသာတာပန္ျဖစ္မွ အထက္ မဂ္အဆင့္ဆင့္ ကို တက္နိုင္ မယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ ၀ိပႆနာအလုပ္ကို အႏၶပုထုဇဥ္ အေနႏွင့္ အားထုတ္တာဟာ မွားတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္တယ္ ။ မူလတန္းမေအာင္ပဲနဲ႔ အထက္တန္း စာေမးပြဲ ေျဖသူလို ျဖစ္ေနမွာ ပါ ။            ၀ိပႆနာအလုပ္ လုပ္တာမွာ မျဖစ္နိုင္တာႏွင့္ ျဖစ္နိုင္တာကို ခြဲျခားၿပီးသိဖို႔ေတာ့ လိုတာ အမွန္ပါပဲ ။ ဒီေနရာမွာ ၀ိပႆနာ အလုပ္ကို လုပ္မယ့္ ေယာဂီဟာ ႀကိဳတင္ သိသင့္တဲ့ ပရိညာ သံုးရွိတယ္ ။           ပရိညာဆိုတာ ပိုင္းျခား၍သိျခင္း လို႔ အနက္ရပါတယ္ ။ ေက်းဇူးရွင္လယ္တီဆရာေတာ္ ႀကီးရဲ႕ ၀ိပႆနာဒီပနီမွာ ေဖာ္ျပတာက ပရိညာဆိုသည္ကား” ဥာဏ္၏ ပိုင္နိုင္ျခင္းတည္း “ လို႔ ဆိုထားပါတယ္ ။ ပရိညာသံုးပါးရွိပါတယ္ - (၁) ဥာတပရိညာ (၂) တီရဏပရိညာ (၃) ပဟာနပရိညာ      လို႔ေခၚပါတယ္ ။ ဒါဟာ ပိုင္းျခားသိတဲ့ဥာဏ္အဆင့္ သံုးဆင့္ပါပဲ ။ ပထမဦးစြာ ပုထုဇဥ္အကန္းဟာ အ၀ိဇၨာကိုပယ္ၿပီး ၀ိဇၨာဥာဏ္အလင္းကို ရေအာင္ ရုပ္တရား နာမ္တရားေတြရဲ႕ ပရမတၳသစၥာအျမင္ကို အစင္အၾကယ္ျမင္ေအာင္ ေလ့လာရပါမယ္ ။ တရား နာရင္းလည္း ဒီ ဥာတပရိညာ ကိစၥ ၿပီးနိုင္ပါတယ္ ။ ရုပ္နာမ္ႏွစ္ပါးဟာ ခႏၶာဖြဲ႔ၾကည့္ေတာ့ ရူပခႏၶာ ၊ ေ၀ဒနခႏၶာ ၊ သညာကၡႏၶာ ၊ သခၤါရကၡႏၶာ ၊ ၀ိညာဏကၡႏၶာ ဆိုၿပီး ခႏၶာငါးပါးပဲ ရပါတယ္ ။ ရုပ္ထဲမွာ ငါမပါဘူး ၊ သညာဟာ ငါမဟုတ္ဘူး ၊ သခၤါရဟာ ငါမဟုတ္ဘူး ၊ ၀ိဥာဏ္ ဟာ ငါမဟုတ္ဘူး ၊ ခႏၶာငါးပါးထဲမွာ ေယာက်္ားမပါဘူး ၊ မိန္းမ မပါဘူး ၊ ဒီတရားေတြဟာ ဓမၼ သက္သက္ပဲ ၊ ျဖစ္ၿပီး ပ်က္သြားတဲ့ တရားေတြပဲ ၊ ခိုင္တယ္ ၿမဲတယ္ ဆိုတာ ဘာဆိုဘာမွ မရွိ ဘူး ၊ ဒီလိုသိလိုက္ရင္ ဒီအျမင္ကေလးေပါက္သြားရင္ ဒါဟာ ဥာတပရိညာ အဆင့္ကို ေရာက္ၿပီ ျဖစ္၏ ။ ဒါက နားႏွင့္ တရားနာၿပီး ဥာဏ္ႏွင့္သိလိုက္တဲ့ သေဘာပါပဲ ။ အဲဒီအဆင့္ကို ေရာက္ရင္ ပုထုဇဥ္ဟာ သစၥာႏုေလာမိကဥာဏ္(သစၥာဥာဏ္) ရတဲ့ အဆင့္ကို ေရာက္ၿပီ ျဖစ္၏ ။ ဒါဆိုရင္ သူ႔မွာ အႏၶပုထုဇဥ္ ဘ၀ က အကန္းေပ်ာက္ၿပီး ဥာဏ္မ်က္စိ ေပါက္ၿပီ ျဖစ္၏ ။              တီရဏပရိညာ အဆင့္က ခႏၶာကို ရႈမွတ္ ပြားမ်ားလိုက္တဲ့အခါ ရုပ္လည္း ျဖစ္ၿပီး ပ်က္တယ္ ၊ နာမ္တရားေတြလည္း ျဖစ္ၿပီးပ်က္တယ္ ၊ အဲဒီလို ခဏ ခဏ ျဖစ္ၿပီးပ်က္တဲ့ ျဖစ္ပ်က္ အနိစၥကို ျမင္ရင္ ျဖစ္ပ်က္တဲ့ တရားေတြကို မိမိက မျဖစ္ပါႏွင့္ ဆိုလို႔လည္း မရ ၊ မပ်က္ပါႏွင့္ ဆိုလို႔လည္းမရ ၊ ဘာတစ္ခုမွ အစိုးမရတဲ့ အနတၱ ျဖစ္ေနတာကို ျမင္ၿပီး ဒီတရားေတြဟာ ႏွိပ္စက္ျခင္း ပိဠနေ႒ာ ကိစၥပဲ ရွိတယ္ ဆိုတာကို ျမင္ရင္ တီရဏပရိညာ အဆင့္ကို ေရာက္ၿပီ ျဖစ္ ၏ ။ ဥာဏ္ႏွင့္ေျပာရင္ ကိစၥဥာဏ္ အဆင့္ကို ေရာက္ၿပီ ျဖစ္၏ ။ “ ကိစၥ ဥာဏ္ ဆိုတာ ခႏၶာငါးပါးရဲ႕ကိစၥဟာ ျဖစ္ၿပီးပ်က္တဲ့ ကိစၥပဲ ရွိတယ္ ၊ ႏွိပ္စက္တဲ့ ကိစၥပဲ ရွိတယ္ လို႔ သိလိုက္ရတာကို ဆိုလိုသည္ “ ( အက်ယ္ကိုေလ့လာခ်င္ရင္ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားရဲ႕ ၀ိပႆနာဒီပနီ ကိုေလ့လာပါ )             ပဟာနပရိညာ ဆိုတာက တိုတိုေျပာရရင္ တရားအားထုတ္တဲ့အခါ ခႏၶာငါးပါးရဲ႕ ျဖစ္ ပ်က္ကိုျမင္ေနတာ ၊ ဒုကၡသစၥာကို ျမင္ေနတာ ၊ ရႈရင္း ရႈရင္းနဲ႔ ျဖစ္ပ်က္ေတြကို ျမင္ဖန္မ်ားေတာ့ ေယာဂီက မုန္းတီး ၿငီးေငြ႔တဲ့စိတ္ ျဖစ္လာတယ္ ။ ၿပီးမွ ျဖဳန္းဆို ျဖစ္ပ်က္အားလံုး ခ်ဳပ္ဆံုးသြားတဲ့ ျဖစ္ပ်က္အဆံုး နိဗၺာန္ကို သက္၀င္သြားတဲ့ ေလာကုတၱရာ မဂ္ ဥာဏ္ ေပၚလာတယ္ ၊ အဲဒါ ကတဥာဏ္ ၊ ပဟာနပရိညာ ရဲ႕ သေဘာပါပဲ ။ ( အက်ယ္သိလိုရင္ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ၀ိပႆနာ အလုပ္စဥ္တရားစာအုပ္ အမွတ္ -၁၂ ကိုရႈ )             အခုေျပာမယ့္အေၾကာင္းအရာက သိပ္ၿပီးေလးနက္ပါတယ္ ။ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးအမိန္႔ရွိတာက ၀ိပႆနာအလုပ္ကို မလုပ္ခင္ ဥာတပရိညာႏွင့္ဒိ႒ိျဖဳတ္ရမယ္တဲ့ ။ ဒိ႒ိျဖဳတ္တယ္ဆိုတာ ေျပာေတာ့လြယ္တယ္ ၊ ဒါေပမယ့္ သိနားလည္ဖို႔က်ေတာ့ အေတာ္ခက္ပါ တယ္ ။ အတၱစြဲ ၊ ငါစြဲ ၊ ငါ့ဟာစြဲ ကို ပယ္ဖ်က္ရမယ္လို႔ ဆိုလိုတယ္ ။ အတၱစြဲျပဳတ္ဖို႔ ဆိုတာကလည္း အနတၱဥာဏ္အျမင္ ထင္ရွားျဖစ္ေပၚလာမွ အတၱစြဲျပဳတ္မွာ ျဖစ္ ပါတယ္ ။ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ မ်က္စိလည္ၿပီး ဥာဏ္လမ္းကေန ကံလမ္းကို ေရြ႕ေလ်ာ သြားၾကတာ ၊ ဘုရားေဟာတရားက ခႏၶာဇာတ္သိမ္းဖို႔ ၊ ဘ၀ခ်ဳပ္ၿငိမ္းဖို႔ကို အထြဋ္အျမတ္ ထား ၿပီး ေဟာတယ္ ။ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြအမ်ားစုကက်ေတာ့ ခႏၶာႀကီးပြားဖို႔ ၊ ဘ၀ေကာင္း စားဖို႔ကို အဓိက အထြဋ္အထိတ္ ထားၿပီး လုပ္ေနၾကတယ္ ။ ဒီလိုျဖစ္ရျခင္းအေၾကာင္းကို ၾကည့္ေတာ့ သာမန္ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ၀င္ ဆိုသူေတြမွာ အနတၱဥာဏ္အျမင္ မရွိလို႔ အနတၱ သေဘာကို ဥာဏ္မမီလို႔ ျဖစ္ရတာပဲဆိုတာ ေတြ႔ရပါတယ္ ။ ဒီအခ်က္ကို နားမလည္ပဲနဲ႔ တရား အားထုတ္ရင္ ျဖစ္ပ်က္ကိုျမင္တာေတာင္ ဒိ႒ိမျပဳတ္လို႔ ျဖစ္ ပ်က္ မုန္း ဆိုတာကို ေရာက္ဖို႔ ခက္ပါတယ္ ။  ျဖစ္ ပ်က္ ဆံုး ဖို႔က်ေတာ့ ေ၀းေရာေပါ့ ။ ဒါေၾကာင့္ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရား ႀကီးေဟာတဲ့ တရားဟာ ကၽြန္ေတာ့စိတ္ထဲမွာေတာ့ အလြန္ယုတၱိရွိတယ္ ၊ လက္ေတြ႔က်တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္ ။             ဒီအေၾကာင္းအရာသိရၿပီး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္သြားပါတယ္ ။ သူငယ္ခ်င္းက “ ငါ့ေခါင္းထဲမွာလည္း အနတၱသေဘာကို နားမလည္ပါဘူးကြာ ။ မင္းေျပာလို႔ သာ ငါ ငါ့ဥစၥာ မရွိဘူး ဆိုတာကို ၾကားရတယ္ ၊ ေခါင္းထဲမွာေတာ့ ငါ ငါ့ဥစၥာ မရွိဘူး ဆိုတာကို နားကို မလည္ဘူး “             ကၽြန္ေတာ္က ဆက္ၿပီး ေမးၾကည့္လိုက္တယ္ “ ေနပါဦး ၊ နားမလည္ရံု မကဘူး ၊ ငါမရွိရင္ နိဗၺာန္ကို ဘယ္သူ ေရာက္မလဲလို႔ေကာ မေတြးမိဘူးလား ၊ ငါမရွိဘူး ဆိုရင္ ဒီဘ၀ က ငါျပဳခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြကို ေနာက္ဘ၀ က်ရင္ ဘယ္သူ ခံစားမွာလဲ ၊ တစ္ ျခားတစ္ေယာက္ ခံစားမယ္ဆိုရင္ သူမ်ားခံစားဖို႔ အတြက္ ငါက ဘာျဖစ္လို႔ ေကာင္းမႈေတြ လုပ္ခဲ့ရမွာလဲ ဆိုတဲ့ အေတြးေတြေကာ မေတြးမိဘူးလား “             သူငယ္ခ်င္းက “ အင္း..ဟုတ္တယ္ ၊ ဟုတ္တယ္ ၊ အဲဒီလိုအေတြးမ်ဳိးခပ္ဆင္ဆင္ ငါ့ ေခါင္းထဲမွာ ေပၚတယ္ ၊ ငါမရွိရင္ လူတစ္ေယာက္ကို လူတစ္ေယာက္ကသတ္ၿပီး ငါမရွိဘူး ၊ ငါ သတ္တာ မဟုတ္ဘူး ၊ ရုပ္နာမ္ႏွစ္ပါး ၊ ခႏၶာငါးပါး က သတ္တာလို႔ ေျပာရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ “             ကၽြန္ေတာ္က “ ေအး..ထားေတာ့ ၊ ေမးတာကေတာ့ သိပ္ပိုင္တယ္ ၊ မ်က္စိလည္ရတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ ပညတ္နဲ႔ပရမတ္ ကို မကြဲလို႔ ၊ ငါတို႔မွာ ေမြးကတည္းက မိဘမ်ား ၊ ဆရာ သမားမ်ားက ပညတ္ေတြကို မွတ္တတ္တဲ့ သညာအား ေကာင္းေအာင္ပဲ သင္ေပးခဲ့တယ္ ။ ဘာသာစကားရဲ႕ ေဘာင္ကလည္း ရွိေသးတယ္ ။ ဘာသာစကားက ပညတ္ေတြကို ေခၚတတ္ ေအာင္ ၊ ပညတ္ေတြရဲ႕ ဆက္ႏြယ္ေနပံုေတြကို နားလည္ေအာင္ပဲ သင္ေပးတယ္ ။ ပိုင္းျခားၿပီး သိတဲ့ဥာဏ္ ၊ ဥာတပရိညာကို မရခဲ့ဘူး ။ အမွန္က ခႏၶာငါးပါးရဲ႕ သေဘာအမွန္ကို ငါတို႔ မသိခဲ့ ၾကဘူး ။ ရုပ္လို႔ေျပာရင္ ငါတို႔က မွန္ထဲမွာျမင္ရတာကို ရုပ္ ၊ ဓာတ္ပံု ရိုက္လို႔ အရုပ္ထင္တာကို ရုပ္ ၊ ခ်ိန္ၾကည့္ရင္ ပိႆာေလးငါးေျခာက္ဆယ္ ရွိတာကို ရုပ္ ၊ ေသရင္ေခါင္းထဲထည့္ၿပီး မီးရႈိ႕ရ တာ ေျမျမွဳပ္ရတာကို ရုပ္ ၊ လမ္းသြားရင္ ေခြးေဟာင္တာကို ရုပ္လို႔ မွတ္ေနၾကတာကိုးဗ် ၊ ဘုရားေဟာက ပူတာ ေအးတာ ေတေဇာရုပ္ ၊ မာတာ ေပ်ာ့တာ ပထ၀ီရုပ္ ၊ လႈပ္ရွားတာ ေထာက္ကန္တာ ၀ါေယာရုပ္ ၊ ယိုစီးတာ ဖြဲ႔စည္းတာ အာေပါရုပ္ ၊ ဒီရုပ္ေတြက တစ္စကၠန္႔ေတာင္ မၿမဲဘူး ၊ ခုျဖစ္ ခုပ်က္ပဲ ၊ ဒါေၾကာင့္ မင္းအိမ္က လာတုန္းက ပါတဲ့ရုပ္ဟာ ခု ငါ့ဆီကိုေရာက္ေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး ၊ လမ္းမွာတင္ ပ်က္ခဲ့ၿပီးၿပီ ၊ အိမ္ကလာတုန္းက ရွိခဲ့တဲ့ စိတ္ ေတြ ၊ ခံစားမႈေတြ ၊ မွတ္သားခဲ့တာေတြ ၊ လုပ္ခ်င္ ကိုင္ခ်င္ခဲ့တာေတြကေကာ ခု ရွိေသးလို႔ လား “             “ မရွိေတာ့ပါဘူး ၊ ဟုတ္ပါတယ္ ၊ မရွိေတာ့ပါဘူး “              သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အသံထဲမွာ ခ်င့္ခ်င့္ခ်ိန္ခ်ိန္ ေျပာေသာအသံ ပါသည္ ။            “ မိနစ္တိုင္း စကၠန္႔တိုင္း ဒီရုပ္ ဒီနာမ္ေတြ ပ်က္စီး ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ေနတယ္ ၊ ရုပ္သစ္ နာမ္သစ္ေတြကလည္း အစားထိုးေနၾကတယ္ ၊ ဒါဆိုရင္ မင္းထင္သလို ဒီခႏၶာငါးပါးထဲမွာ ၿမဲေန တာ ခိုင္ေနတာ ဘာရွိသလဲ “              “ ဘာမွ မရွိဘူးလို႔ ဆိုရမွာေပါ့ “             “ ဆိုရမွာေပါ့ ဆိုတာက မဆိုခ်င္လည္းရတယ္ ဆိုတဲ့ အနက္ ထြက္နိုင္ေသးတယ္ ၊ ဒီ ကိစၥမွာ ဒီလို ႁခြင္းခ်က္ မရွိဘူးေနာ္ ၊ မရွိဘူးလို႔ပဲ ယတိျပတ္ဆိုရမယ္ ၊ ဟုတ္ၿပီလား “             “ ဟုတ္ပါၿပီ သူငယ္ခ်င္း “            “ အဲဒါ ဥာဏ္အျမင္ပဲ သူငယ္ခ်င္း ၊ အနိစၥကို ျမင္တာ ၊ ဓမၼကို ျမင္လိုက္တာေလ ၊ ျဖစ္ ပ်က္ကို ျမင္လိုက္တာ ၊ ဒီလိုျမင္မွ သကၠာယဒိ႒ိ ဆိုတဲ့ အပါယ္မ်ဳိးေစ့ ျပဳတ္ထြက္သြားတယ္ “     က်မ္းညႊန္း -              ဦးဆန္းလြင္ (ရွင္အာဒိစၥရံသီ) ဥာဏ္လမ္းေပၚေလွ်ာက္လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ...............................................................................................................