ေဗဒင္ကို ဘုရားလက္မခံ

နကၡတၱံ ပဋိမာေနႏၱံ              အေတၳာ ဗာလံ ဥပစၥဂါ              အေတၳာ အတၳႆ နကၡတၱံ              ကိ ံကရိႆႏၱိ တာရကာ ။          နကၡတၱံ ၊ နကၡတ္ကို ။ ပဋိမာေနႏၱံ ၊ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေသာ ။ ဗာလံ ၊ လူမိုက္ကို ။ အေတၳာ ၊ အက်ဳိးစီးပြားသည္ ။ ဥပစၥဂါ ၊ စြန္႔ပစ္သြားၿပီး ။ အေတၳာ ၊ အလိုရွိအပ္ေသာ အက်ဳိးစီးပြား သည္ ။ အတၳႆ ၊ အလိုရွိေသာသူ၏ ။ နကၡတၱံ ၊ နကၡတ္ပင္တည္း ။ တာရကာ ၊ ေကာင္းကင္ တြင္ လွည့္သြားေနေသာ နကၡတ္တို႔သည္ ။ ကိ ံကရိႆႏၱိ ၊ အဘယ္ကို ျပဳျပင္နိုင္အံ့နည္း ။             ထိုပါဠိ ဂါထာသည္ ေဗဒင္ကို ဘုရားလက္မခံဘူး ဆိုရာတြင္ ျပေသာ ခိုင္မာသည့္ အေထာက္အထားျဖစ္သည္ ။ အဓိပၸာယ္အား ပိုရွင္းေအာင္ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ -           “ နကၡတ္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေသာ လူမိုက္အား အက်ဳိးစီးပြားသည္ စြန္႔ပစ္သြားၿပီး ၊ နကၡတ္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္လ်က္ နကၡတ္မေကာင္းလို႔ နကၡတ္ေကာင္းမည့္ရက္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္လ်က္ ေနေသာ လူမိုက္သည္ သူလုပ္ရမည့္အလုပ္အား အခ်ိန္မီ မလုပ္လို႔ သူလိုခ်င္တဲ့အက်ဳိးကို မရ ေတာ့ေပ ။ “ ထို႔ေၾကာင့္ အက်ဳိးစီးပြားသည္ သူ႔အား စြန္႔ပစ္သြားၿပီဟု ဆိုျခင္းျဖစ္သည္ ။             “ အလိုရွိအပ္ေသာ အက်ဳိးစီးပြားသည္ အလိုရွိသူ၏ နကၡတ္ပင္တည္း “ ဆိုသည္မွာ ကိုယ္လိုခ်င္သည္က ေကာင္းတာျဖစ္လွ်င္ ကိုယ့္နကၡတ္ ေကာင္းသည္ဟု ဆိုျခင္းျဖစ္သည္ ။ ေကာင္းတာလုပ္ခ်င္လွ်င္ နကၡတ္ေကာင္းသလားဟု ေမးေနဖို႔ မလိုေတာ့ေပ ။  နကၡတ္အၿမဲ ေကာင္း၏ ။ မေကာင္းတာလုပ္ခ်င္လွ်င္ ေန႔တိုင္းသည္ နကၡတ္မေကာင္းေသာ ေန႔ေတြပဲျဖစ္၏။ ေန႔ေကာင္းရက္ေကာင္း ေရြးေနဖို႔ မလိုေတာ့ေပ ။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ေသာအလုပ္သည္ ေကာင္း ေသာအလုပ္လား ၊ မေကာင္းေသာအလုပ္လားဟု စဥ္းစားဖို႔ပဲလို၏ ။           “ ေကာင္းကင္တြင္ လွည့္သြားေနေသာ နကၡတ္တို႔သည္ အဘယ္ကိုျပဳနိုင္ပါအံ့နည္း “ ဆိုသည္ကား အဓိပၸာယ္ရွင္းပါသည္ ။ နကၡတ္က ေကာင္းတာလည္းလုပ္မေပးနိုင္ ၊ မေကာင္း တာလည္း လုပ္မေပးနိုင္ ဟုဆိုလိုသည္ ။           ဤဂါထာအရ ေဗဒင္ေမးျခင္းသည္ လူမိုက္ေတြ ၊ ဥာဏ္ပညာနည္းေသာသူေတြလုပ္ ေသာအလုပ္ဟု ဆိုလိုသည္ ။ လူမိုက္ဆိုသည္မွာ ဥာဏ္ပညာနည္းေသာသူအားေခၚျခင္းျဖစ္ ၏ ။             ဥာဏ္နည္းေသာေၾကာင့္ ေဗဒင္ေမးျခင္းျဖစ္၏ ။ အမွန္တကယ္ ဥာဏ္ရွိေသာသူ သည္ ေဗဒင္မေမးေပ ။ အေၾကာင္းအက်ဳိးကိုက္ေအာင္ စဥ္းစားၿပီး လုပ္သင့္သည္ကို အခ်ိန္ မေရႊ႕ ၊ ေန႔မေရြးပဲလုပ္၏ ။             “ အေဇၥ်၀ ကိစၥံ ကာတဗၺံ ။ “ ျပဳသင့္ေသာ ၊ ေကာင္းေသာ အလုပ္ကိစၥကို ဒီေန႔ပင္ ျပဳ လုပ္ရာ၏ …..။ “ ျပဳသင့္ေသာကိစၥအား ေန႔ေကာင္းရက္ေကာင္းေရြးၿပီး ျပဳရာ၏ “ ဟု မေဟာ ေပ ။            သဘာ၀တရားအား အေၾကာင္းအက်ဳိးကိုက္ေအာင္နားလည္သည့္ ဥာဏ္မရွိေသာ ေၾကာင့္ သဘာ၀မက်ျခင္းတို႔အား ေၾကာက္ၾက၏ ။ ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ သဘာ၀မက်ျခင္း တို႔အား , အားကိုးျပန္၏ ။ အားငယ္စိတ္ႀကီးေသာေၾကာင့္ မိမိဥာဏ္ကို မိမိအားမကိုးနိုင္ေသာ ေၾကာင့္ အားကိုးစရာအား အျပင္မွာရွာေဖြၾက၏ ။         “ အတၱဟိ အတၱေနာ နာေထာ ။ “ “ မိမိသည္သာလွ်င္ မိမိ၏ အားကိုးရာ ၊ အားထားရာ " ဆိုသည္ကို အႀကိမ္ဘယ္ေလာက္ပင္ ၾကားရၾကားရ အမွန္တကယ္ မယံုနိုင္ၾကေပ ။ အျခားမွာပဲ အားကိုးရာကို ရွာေဖြၾက၏ ။            စိတ္ပညာရွင္မ်ား သုေတသနလုပ္ၿပီး ေတြ႔ရွိရေသာ အခ်က္တစ္ခ်က္ရွိ၏ ။ လူေတြ အားငယ္လာသည့္အခါ ၊ powerless ျဖစ္လာသည့္အခါ magic ကို အားကိုးၾကသည္ဟု ဆိုပါသည္ ။ အားငယ္လာသည့္အခါ ေဗဒင္ ၊ ယၾတာ ၊ ဘိုးေတာ္ ၊ မယ္ေတာ္ ၊ နတ္ ၊  လက္ဖြဲ႔ ၊ အေဆာင္ စသည္မ်ားကို အားကိုးလာၾက၏ ။ ဥာဏ္ပညာနည္းျခင္းႏွင့္အားငယ္ျခင္း သည္ ဒြန္ တြဲေန၏ ။ အမွန္တကယ္ ဥာဏ္ရွိသည္မွန္လွ်င္ ထိုအရာမ်ားကို အားမကိုးေတာ့ေပ ။            လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္ေပါင္း ၃၀၀၀ခန္႔တြင္ သိပၸံပညာ မထြန္းကားေသးေပ ။ လူေတြသည္ သဘာ၀တရားကို စိတ္၀င္စားေပမယ့္ သဘာ၀က်က် ၊ တိတိက်က် မေလ့လာနိုင္ခဲ့ေပ ။ ဘာ ေၾကာင့္ ျဖစ္တာလည္း ဆိုသည့္ေမးခြန္းအား အေၾကာင္းအက်ဳိးကိုက္ေအာင္ ၊ သဘာ၀က် ေအာင္ မေျဖဆိုနိုင္ခဲ့ေပ ။ “ မိုးဘာျဖစ္လို႔ ရြာတာလဲ “ ဟုေမးလွ်င္ သိၾကားမင္းလုပ္ေသာ ေၾကာင့္ ရြာတာဟု ေျဖၾက၏ ။ သိပၸံပညာ မထြန္းကားေသာေခတ္ ၊ သဘာ၀က်က် မစဥ္းစား နိုင္ေသာေခတ္က လူေတြ၏ဘ၀တြင္ အေကာင္းအဆိုး တစ္ခုခုျဖစ္လာခဲ့လွ်င္ သဘာ၀က် ေသာ အေျဖကို မေပးနိုင္ေသာေၾကာင့္ ၾကံဖန္၍ ေျဖၾကရ၏ ။ ဖန္ဆင္းရွင္ဘုရားသခင္ ဖန္ဆင္းေသာေၾကာင့္ ၊ နကၡတ္မေကာင္းေသာေၾကာင့္ ၊ ဇာတာမေကာင္းေသာေၾကာင့္ ဟုဆို ၿပီး အႀကံအဖန္ အေျဖမ်ားေပးၾက၏ ။           ေနာက္ၿပီး ဘုရင္ေတြသည္ လူေတြရဲ႕ဘ၀အား စိုးမိုးခ်င္ေသာေၾကာင့္ စစ္တပ္အင္အား ကိုသံုးၿပီး စိုးမိုးၾက၏ ။ ပုဏၰားေတြသည္လည္း လူေတြရဲ႕ဘ၀အား စိုးမိုးခ်င္ေပမယ့္ သူတို႔တြင္ စစ္တပ္မရွိေပ ။ စစ္တပ္မရွိေတာ့ လူေတြေၾကာက္ေအာင္ တစ္နည္းနည္းႏွင့္ လုပ္မွျဖစ္မည္ဟု ေတြးႀကံၾက၏ ။ ထိုအခါ လူေတြမွာ အဆင္မေျပျခင္းမ်ား တစ္ခုခု ျဖစ္လာခဲ့ၿပီဆိုလွ်င္ ဘာ ေၾကာင့္ျဖစ္တယ္ဆိုသည္ကို သူတို႔သိသည္ ။ နကၡတ္မေကာင္းေသာေၾကာင့္ ယၾတာေခ်ရမည္ ဆိုၿပီး လူေတြရဲ႕ဘ၀တြင္ သူတို႔ေနရာရေအာင္ လုပ္ၾက၏ ။           အဆင္မေျပျခင္းမ်ား ျဖစ္သည္မွာ မထူးဆန္းေပ ။ ရာသီဥတုမေကာင္းလို႔ ၊ မိုးမမွန္လို႔ အသီးအႏွံေတြ အထြက္မေကာင္းဘူး ။ ေရကာတာ ၊ ေရေလွာင္ကန္ေတြ လုပ္ဖို႔လို၏ ။ ေဗဒင္ ဆရာမ်ား ၊ နတ္ဆရာမ်ားက နတ္တင္ပါ ၊ ပူေဇာ္ပါ ၊ ပသပါ ၊ မိုးရြာလိမ့္မည္ဆိုၿပီး သဘာ၀ မက်ေသာ လုပ္နည္းမ်ားျဖင့္ ေျပာၾက၏ ။ ထိုနည္းမ်ားျဖင့္ သူတို႔၏ စား၀တ္ေနေရးကို ရွာၾက၏ ။ လူေတြဥာဏ္နည္းေလေလ သူတို႔ေနရာ ရေလေလပင္ျဖစ္၏ ။          ေရာဂါျဖစ္လွ်င္ နတ္ေတြဖမ္းစားေသာေၾကာင့္ ဗလိနတ္စာ ေကၽြးရမည္ ၊ နတ္တင္ရ မည္ဆိုၿပီး သဘာ၀မက်ျခင္းမ်ားအား လုပ္ခိုင္းၾက၏ ။ ၿဂိဳလ္စီးၿဂိဳလ္နင္း မေကာင္းေသာေၾကာင့့္ ယၾတာေခ်ရမည္ဆိုၿပီး ေဗဒင္ဆရာမ်ားခိုင္းၾက၏ ။           အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္မေျပျခင္းမ်ားလည္းထို႔အတူေပ ။ ယၾတာေခ်ဖို႔ပဲေျပာၾက၏ ။ သူတို႔ေျပာတတ္တာ ဒီတစ္ခုပဲ ရွိသည္ ။ ဥာဏ္ႏွင့္ေျဖရွင္းဖို႔ သူတို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာေပ ။ ဘာျဖစ္လို႔မေျပာတာလည္းဆိုေတာ့ သူတို႔သည္ ဥာဏ္ကို မယံုၾကျခင္းပင္ျဖစ္၏ ။           သဘာ၀အားနားမလည္သည့္အခ်ိန္ႏွင့္သဘာ၀အားနားလည္သည့္အခ်ိန္တြင္ လုပ္ပံု လုပ္နည္း မတူေတာ့ေပ ။ နားမလည္သည့္အခ်ိန္တြင္လုပ္ခဲ့သည္ကို အျပစ္မတင္လိုေပ ။ နား လည္လာသည့္အခါမွာေတာ့ သဘာ၀က်ျခင္းကို လုပ္ရမည္ျဖစ္၏ ။ ႏွစ္ေပါင္း၃၀၀၀ခန္႔ကာလ တြင္ တိုးတက္လာသည္မွာ အံ့မခန္းပင္ျဖစ္၏ ။ ယခုအခ်ိန္တြင္ သဘာ၀မက်ေသာ လုပ္နည္း မ်ားအား စြန္႔ပယ္ရမည္ျဖစ္၏ ။ ဘာျဖစ္လို႔ မစြန္႔ပယ္ၾကတာလည္းဆိုေတာ့ -           မိမိဥာဏ္ကို မိမိအားမကိုးလို႔ ၊ မိမိကိုယ္ကို ဘာလုပ္ရမည္ဆိုသည္ကို မဆံုးျဖတ္နိုင္လို႔ သူမ်ားအား ဆံုးျဖတ္ခိုင္းၾကျခင္းျဖစ္၏ ။ သူမ်ားဆံုးျဖတ္သည္ကို လက္ခံၾက၏ ။ ေဗဒင္ဆရာ က ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ေပးရ၏ ။ မိမိကိုယ္ကို ဘာလုပ္ရမည္ကို မဆံုးျဖတ္ရဲၾကေပ ။          ေဗဒင္ဆရာမ်ားသည္လည္း လူေတြရဲ႕ဘ၀မွာ ေနရာအမ်ားႀကီး ယူခ်င္ၾက၏ ။ ကေလး ေမြးလွ်င္ သူတို႔အားပင့္ၿပီး ဇာတာေရးခိုင္းၾက၏ ။ ဇာတာမွမေရးထားလွ်င္ တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ ေတာ့မည္ထင္ၾက၏ ။ ဇာတာေကာင္းသည္ ၊ ရာဇဘြားဆိုလွ်င္ မိဘမ်ားေပ်ာ္ေနၾက၏ ။ မိမိ သားသမီး၏ဘ၀အား ေမြးခါစကတည္းက ေဗဒင္ဆရာလက္ထဲ အပ္ထားလိုက္ၾက၏ ။ ရာဇ ဘြားျဖစ္ရံုႏွင့္ ဘာမွျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ေပ ။ ဥာဏ္ပညာရွိေအာင္ ၊ အရည္အခ်င္းရွိေအာင္ ၊ အလုပ္ကို အမ်ားလည္းအက်ဳိးရွိ မိမိလည္းအက်ဳိးရွိေအာင္ ႀကိဳးစားပါမွ ႀကီးပြားမည္ ျဖစ္၏ ။ လူ႔ေလာကတြင္ လူေတြ၏ေလးစားမႈကိုရဖို႔ဆိုသည္မွာ ေမြးေသာရက္ႏွင့္ဘာမွမဆိုင္ေပ ။           ေနာက္ၿပီး ကေလးနာမည္ေပးမည္ဆိုလွ်င္ ေဗဒင္ဆရာအား ေမးၾကျပန္သည္ ။ မိမိ သားသမီး နာမည္ကို မိမိစိတ္ႀကိဳက္ေရြးၿပီး မေပးနိုင္ၾကေပ ။ သားသမီး၏နာမည္လည္း ေဗဒင္ဆရာ၏လက္ထဲ ေရာက္ရျပန္၏ ။           သားသမီးေနမေကာင္းျဖစ္လွ်င္ ေဗဒင္ဆရာေမးၾကျပန္သည္ ။ ေက်ာင္းထားေတာ့မည္ ဆိုလွ်င္လည္း ေမးရျပန္၏ ။ သူရႆတီမယ္ေတာ္အား ကိုးကြယ္ရျပန္ေလ၏ ။ ထို႔အျပင္ မဂၤလာေဆာင္ျပန္လွ်င္လည္း ေန႔နာမ္သင့္ရဲ႕လားဆိုၿပီး ေမးရျပန္ေလ၏ ။ သတို႔သားႏွင့္ သတို႔သမီး စိတ္ထားခ်င္း ၊ စရိုက္ခ်င္း ကိုက္ညီရဲ႕လားဆိုတာေတာ့ မစဥ္းစားၾကေပ ။ သဘာ၀က်ျခင္းအား ေဘးဖယ္ထားၿပီး သဘာ၀မက်ျခင္းကို ေရွ႕တန္းတင္ၾက၏ ။ ေသတာ ေတာင္ ေဗဒင္ဆရာမပါဘဲ သုႆန္ကို မေရာက္ေပ ။           ေဗဒင္ဆရာေတြ ၊ ပုဏၰားေတြသည္ လူေတြရဲ႕ဘ၀အား လႊမ္းမိုးခ်င္ေသာေၾကာင့္ လုပ္ လာခဲ့ေသာနည္းေတြသည္ အားငယ္တတ္ေသာသူေတြမ်ားတဲ့ေခတ္မွာ အလြန္ပင္ ေရပန္းစား ေန၏ ။ “ ေခတ္မီသူတိုင္း ေဗဒင္ေမးၾကသည္ “ လို႔ေတာင္ ေျပာရေတာ့မည္ျဖစ္၏ ။ တကယ္ ေတာ့ အရမ္းေခတ္ေနာက္က်ေသာသူေတြသာ ေဗဒင္ေမးၾကတာျဖစ္၏ ။             လူေတြအားငယ္ေနသ၍ ၊ ဥာဏ္နည္းေနသ၍ ၊ ကိုယ့္အားကိုယ္မကိုးသ၍ ေဗဒင္ ဆရာမ်ား ထမင္းမငတ္ၾကေပ ။ ဒီလိုဆိုေတာ့ ေဗဒင္ဆရာမ်ား ဘယ္ေတာ့မွ ထမင္းမငတ္ဟု ေျပာသလို ျဖစ္သြားၿပီ ျဖစ္၏ ။ လူေတြလည္း အားငယ္ေနၾကဦးမွာပါပဲ ။ မိမိအသိဥာဏ္မိမိ မယံုၾကသ၍ အားငယ္ေနဦးမွာပါပဲ ။ အားငယ္ေနရတာကို ႀကိဳက္တဲ့လူေတါလည္း ရွိ၏ ။           မိမိဘ၀အား မိမိလက္ထဲမွာပဲ ထားၾကပါ ။ ဘာျဖစ္လို႔ သူမ်ားလက္ထဲ ထားခ်င္ရတာ လဲ ။ ဆံုးျဖတ္စရာရွိလွ်င္ မိမိဥာဏ္ႏွင့္မိမိ ဆံုးျဖတ္ပါ ။ ဒါမွ သတၱိရွိေသာသူ ၊ ဆံုးျဖတ္ရဲေသာ သူ ျဖစ္လာမည္ ျဖစ္၏ ။ မိမိကိစၥမိမိဆံုးျဖတ္မွသာလွ်င္ မိမိဘ၀ကိုမိမိတာ၀န္ယူတဲ့သူ ျဖစ္လာ မည္ ။ တိုင္ပင္ခ်င္လွ်င္ သဘာ၀က်က် ေတြးတတ္ ၊ လုပ္တတ္ေသာ သူနဲ႔တိုင္ပင္ပါ ။ သို႔ေပ မယ့္ ေနာက္ဆံုး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကေတာ့ မိမိဆံုးျဖတ္ခ်က္ပဲ ျဖစ္ရမည္ ။ မိမိဆံုးျဖတ္ခ်က္ မွား လွင္လည္း မိမိကိုယ္တိုင္ပဲ တာ၀န္ယူပါ ။ ထိုအခါ တစ္ေန႔တစ္ျခား ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ပိုမွန္လာ မည္ ျဖစ္၏ ။              ထို႔ေၾကာင့္ မိမိဘ၀ႏွင့္ပတ္သက္လာလွ်င္ သူမ်ားအားဆံုးျဖတ္ခိုင္းတာသည္ မိမိ ဘ၀ကိုမိမိ တာ၀န္မယူတာပဲ ျဖစ္၏ ။ မိမိဘ၀ကိုမိမိတာ၀န္မယူေသာသူသည္ လြတ္လပ္ေသာ သူျဖစ္မလာနိုင္ေပ ။              ေဗဒင္ေမးေသာသူ ၊ ေဗဒင္ယံုေသာသူ ၊ ေဗဒင္ေဟာေသာသူေတြသည္ လြတ္လပ္ ေသာသူ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္မလာနိုင္ေတာ့ေပ ။               သူမ်ား၏ဆံုးျဖတ္ခ်က္ႏွင့္မိမိဘ၀ကိုေနခ်င္ေသာသူသည္ အၿမဲတမ္း ကေလးဘ၀ မွာပဲ ေနရမည္ျဖစ္၏ ။ ဘယ္ေတာ့မွ လူႀကီးမျဖစ္ေတာ့ေပ ။            မိမိဘ၀ႏွင့္ပတ္သက္သည္ကို မိမိကိုယ္တိုင္ဆံုးျဖတ္ပါ ။ မိမိဆံုးျဖတ္ခ်က္ ၊ ေရြးခ်ယ္မႈ ႏွင့္ မိမိဘ၀ကို ေနနိုင္မွ စိတ္ဓာတ္ ရင့္က်က္လာမည္ျဖစ္၏ ။            က်မ္းညႊန္း -              ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက ၏ လြတ္လပ္ေသာစိတ္ စာအုပ္မွ မွီျငမ္းထားသည္ ...............................................................................................................