ေဗဒင္ႏွင့္ကံတရားတို႔၏ စစ္ပြဲ

ေဗဒင္ႏွင့္ကံတရားတို႔၏ စစ္ပြဲ           သေဗၺဘာယႏၱိ မစၥဳေနာ ဟူေသာေဒသနာအရ ပုထုဇဥ္မွန္သမွ် မ်ားေသာအားျဖင့္ ေသျခင္းတရားကို ေၾကာက္လန္႔ၾကသည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း မေၾကာက္လန္႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္ထူး တစ္ေယာက္လည္း ထူးထူးျခားျခား ရွိပါသည္ ။            ထိုပုဂၢိဳလ္မွာ လႈိင္ၿမိဳ႕နယ္မွ စာခ်ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးပင္ ျဖစ္၏ ။ တစ္ေန႔တြင္ နာမည္ႀကီး ေဗဒင္ဆရာတစ္ဦး ထိုေက်ာင္းတိုက္သို႔ စာသင္သားရဟန္းတစ္ပါး၏ အသိမိတ္ေဆြအျဖစ္ ေခတၱ တည္းခိုရန္ ေရာက္ရွိလာပါသည္ ။              စာသင္သားရဟန္းမ်ား ေမးျမန္း၍ အားရေသာအခါ သူတို႔ခ်စ္ခင္ေလးစားေသာ စာခ်ဘုန္းႀကီးထံ ေခၚခဲ့ၾကသည္ ။ စာခ်ဘုန္းႀကီး၏ ဇာတာကို စစ္ေဆးေပးရန္ ျဖစ္၏ ။ စာခ် ဘုန္းႀကီးမွာ သူ႔အလုပ္ႏွင့္သူ အခ်ိန္ျပည့္ျဖစ္ေနေသာ္လည္း တပည့္မ်ား၏ ေစတနာကို ေလးစားေသာအားျဖင့္ ေဗဒင္ဆရာကို လက္ခံေတြ႔ဆံုခဲ့ပါသည္ ။ စာခ်ဘုန္းႀကီး၏ဇာတာကို ၾကည့္ရႈၿပီးသည္ႏွင့္ ေဗဒင္ဆရာက အရွင္ဘုရားမွာ ခႏၶာပ်က္ကိန္းရွိေနပါတယ္ ။ ယၾတာမေခ် လို႔ မရပါဘူးဟု ေလွ်ာက္ထားလိုက္ရာ တပည့္ေတြမွာ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားေသာ္လည္း စာခ်ဘုန္းႀကီးက အလွ်င္းတုန္လႈပ္ျခင္း မရွိေပ ။            ေအးျမၾကည္လင္ေသာမ်က္ႏွာက တစ္ခ်က္ေလးမွ ပ်က္သြားျခင္း မရွိ ၊ ပကတိအတိုင္း သာ ။ တပည့္မ်ားေရာ ေဗဒင္ဆရာေရာ စာခ်ဘုန္းႀကီးေလးေျပာလာမည့္ စကားကို ဂရုစိုက္ နားေထာင္ေနၾကသည္ ။ ရဟန္းျဖစ္ေစ ၊ လူျဖစ္ေစ ခႏၶာပ်က္ကိန္းအေၾကာင္းသာ ေဟာလိုက္ လွ်င္ ဣေႁႏၵမရေအာင္ ေၾကာက္လန္႔တတ္သည္ ျဖစ္ ရာ ၊ ယခုစာခ်ဘုန္းႀကီး ငယ္ငယ္ေလး က်မွ ဘာမွမျဖစ္သလို ေအးေဆးတည္ၿငိမ္ေနသည္ကို ေတြ႔ျမင္ေနရေသာ ေဗဒင္ဆရာအဖို႔ စိတ္ထဲတြင္ မရိုးမရြ ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္ ။           စာခ်ဘုန္းႀကီးေလးထံမွ စကားသံအခ်ဳိ႕ထြက္လာသည္ ။ “ ဒကာႀကီး ၊ အခုလိုေဟာၾကားသတိေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ဦးပၪၥင္းအ တြက္ကေတာ့ ကိစၥမရွိပါဘူး ”            အတၱဳကၠံသန ၊ ပရ၀မၻန သေဘာမပါေအာင္ သူေတာ္ေကာင္းပီပီ ေျပာၾကားလိုက္ ေသာစကားျဖစ္ေသာ္လည္း ေဗဒင္ဆရာက နည္းနည္းမွ မေက်နပ္ ၊ သူ႔ပညာကို မယံုၾကည္ ေသာေၾကာင့္ဟု ယူဆေနသည္ ။ မေက်နပ္သည့္စိတ္ဓာတ္က မေျပျပစ္ေသာစကားမ်ားကို သာ ဖန္တီးေပးလိုက္ရာ - “ အရွင္ဘုရား ၊ တပည့္ေတာ္ေျပာတဲ့အတိုင္း ယၾတာမေခ်ဘဲ ေနရဲရင္ေနၾကည့္ပါ ။ ေလးလ အတြင္းမွာ ခႏၶာပ်က္ရင္ပ်က္ ၊ ခႏၶာမပ်က္ရင္လည္း ေသေလာက္နီးပါး ေရာဂါကို ခံစားရမယ္ ။ အကယ္၍ တပည့္ေတာ္ေျပာတဲ့အတိုင္း မျဖစ္ဘူးဆိုရင္ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ေဗဒင္က်မ္း ေတြအကုန္ မီးရႈိ႕ပစ္မယ္ “             ေဗဒင္ဆရာကလည္း တြက္နည္းမ်ဳိးစံုတြက္ၾကည့္ထားရာ ခႏၶာပ်က္ကိန္းကိုသာ ေတြ႔ ေနရသျဖင့္ ယခုလို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ေဟာလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေပသည္ ။ လူတစ္ေယာက္၏ ေကာင္းက်ဳိး ဆိုးက်ဳိး ကို ကံတရားထက္ ဂဏန္းသခ်ၤာမ်ားက ပို၍ဖန္တီးနိုင္သည္ဟု ယူဆလိုက္လွ်င္ ဗုဒၶဘာသာ မပီသ နိုင္ေတာ့ေပ ။             ေဗဒင္ဆရာက သူေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ဦးခ်ၿပီး ျပန္သြားသည္ ။ ေဗဒင္ဆရာ ၏ အတိအက် ေဟာၾကားခ်က္ေၾကာင့္ တပည့္မ်ားက စိုးရိမ္သျဖင့္ ယၾတာေခ်ရန္ အတင္းအက်ပ္ ေလွ်ာက္ထားၾကရာ - “ ငါအၿမဲတမ္းယၾတာေခ်ေနတာ မင္းတို႔မေတြ႕ၾကဘူးလား “ ဟု ျပန္ေမးလိုက္ရာ တပည့္မ်ား မွာ မအူမလည္ျဖင့္ “ ေတြ႔ပါတယ္ဘုရား “ ဟု ေလွ်ာက္ကာ ျပန္ခဲ့ၾကရပါေတာ့သည္ ။ ေဗဒင္ဆရာ ေဟာေသာ လမ်ားသို႔ ေရာက္လာသည္ႏွင့္ တပည့္အမ်ားစုမွာ ပို၍ပင္ စိုးရိမ္ေနၾကသည္။               သို႔ေသာ္ အႏၱရာယ္လမ်ားကို ကုန္လြန္ေအာင္ေက်ာ္လာသည္အထိ ဆရာေတာ္ကား ဘာေရာဂါအသက္ေဘးမွ မျဖစ္သည့္အျပင္ စာခ်ဘုန္းၾကီးဘ၀မွ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးအျဖစ္သို႔ပင္ ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္ ။ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ျဖစ္ ေသာအခါက်မွပင္ ေဗဒင္ဆရာေဟာခဲ့ သလို အဘယ့္ေၾကာင့္ အသက္ေဘးအနၱရာယ္ မျဖစ္ရ ေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေမးၾကည့္ရပါ ေတာ့သည္ ။          “ ရဟန္းအခ်င္းခ်င္းဆိုေတာ့ ေျပာျပလို႔ ေကာင္းတာေပါ့ ။ ဒကာ ဒကာမဆိုရင္ေတာ့ သိပ္ေျပာလို႔မေကာင္းဘူး ၊ ၾကည္ညိဳေအာင္ ႂကြားျပသလို ျဖစ္ေနမွာစိုးရတယ္ ။ အရွင္ဘုရား စဥ္းစားၾကည့္ေလ ၊ ေဗဒင္ပညာရွင္ေတြဆိုတာလည္း ပုထုဇဥ္ေတြပဲ ။ အဲဒီေတာ့ အမွားဆိုတာ ဘယ္ကင္းပါ့မလဲ ။ အညာသိေကာ႑ညမေထရ္ လို ေတာ္တဲ့ေဗဒင္ပညာရွင္တစ္ေယာက္ ေတာင္မွ ကိုယ့္ေဟာၾကားခ်က္ကို ကိုယ္ျပန္ၿပီး သံသယ၀င္ခဲ့ဖူးတယ္ မဟုတ္လား ။ ဘာလည္းဆိုေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ပဲ သိဒၶတၳမင္းသားေလးကို လက္ညွဳိးတစ္ေခ်ာင္းေထာင္ၿပီး ဘုရားဧကန္ျဖစ္ရမယ္လို႔ ေဟာခဲ့တယ္ “            ဘုရားက မွားေနတဲ့ ဒုကၠရစရိယာကို စြန္႔ၿပီး အာဟာရသပၸါယမွ်ေအာင္ အစားအေသာက္ ေတြျပန္ၿပီး ဘုဥ္းေပးသံုးေဆာင္ရတဲ့အခါ သူကိုယ္တိုင္ပဲ ဘုရားမျဖစ္နိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ယူဆၿပီး ဘုရားအေလာင္းကို စြန္႔ပစ္ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား ။ ဘုရား ျဖစ္ၿပီးလို႔ ဓမၼစၾကာတရား လာေဟာတာ ကိုေတာင္ မယံုမၾကည္ျဖစ္ေနၾကေသးလို႔ ေသခ်ာ ရွင္းျပၿပီးမွ ေဟာရတယ္ ။ ဆိုလိုတာက ေဗဒင္ ဆရာကိုယ္တိုင္ေတာင္ သူေဟာတာကို သူကိုယ္တိုင္ အျပည့္အ၀မယံုဘူးလို႔ ဆိုလိုတာ ျဖစ္သည္ ။ ္ ေဗဒင္ ၊ နကၡတ္ပညာဆိုတာ ေကာင္းက်ဳိးဆိုးက်ဳိးကႀကိဳတင္သိနိုင္စြမ္းရွိတဲ့ ပညာတစ္မ်ဳိးမို႔ ို ေလးစားအပ္တဲ့ ေလာကီပညာ တစ္ခုပါ ။ ဒါေပမယ့္ လိမ္းေဆးကို စားေဆးအျဖစ္ သံုးလိုက္ရင္  အသက္အႏၱရာယ္ ျဖစ္နိုင္ သလို ဒီၿဂိဳဟ္ထဲ ေရာက္ေနလို႔သာ ဒီလိုျဖစ္ရတာ ၊ အတိတ္ကံ ပစၥဳပၸန္ကံ ႏွင့္ ဘာမွမဆိုင္ဘူးလို႔ ယူဆလိုက္ရင္ေတာ့ ဗုဒၶ၀ါဒကို ဖ်က္ဆီးတဲ့ အဓိကအႏၱရာယ္ႀကီးျဖစ္သြား နိုင္ တယ္ ။          “ ေဗဒင္ဆရာ ၊ လကၡဏာဆရာ ၊ နကၡတ္ဆရာ အေဟာမွားျခင္း အေၾကာင္းႏွစ္ခုရွိတယ္ ။ ပထမအခ်က္က သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ပုထုဇဥ္ပီပီ အတြက္အခ်က္မွားၿပီး အေဟာမွားတာ ၊ ဒုတိယ အခ်က္က အေဟာခံရသူက ေကာင္းတဲ့ကံသစ္ေတြ အၿမဲမျပတ္ ျပဳလုပ္ေနလို႔ ေဟာၾကားခ်က္မွား သြားတာေပါ့ ။ တပည့္ေတာ္အေပၚ ေဟာၾကားခ်က္မွားတာ ဒုတိယအခ်က္ေၾကာင့္ပဲေပါ့ ။ သူေဟာတဲ့အခ်ိန္မွာ အျခား ဘယ္ဆရာ လာတြက္တြက္ ခႏၶာ ပ်က္ကိန္းပဲ ထြက္မွာပဲ ။ ဒါဆို ဘာေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္ခႏၶာမပ်က္ရသလဲ ဆိုေတာ့ - “ ဓနာ ပုညာ ဓီလာေဘန   ကာလံခိယ်တိ  ပ႑ိေတာ   ကီဠေနနစ  ဒုေမၼ  ေဓာ   နိဒၵါယ  ကလေဟန၀ါ “            အဓိပၸာယ္က -ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းဟာ ဥစၥာရယ္ ၊ ကုသိုလ္ရယ္ ၊ ပညာဗဟုသုတ ရယ္ တစ္ခုခုကိုရျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္ကာလကို ကုန္လြန္ေစတယ္ ။ ပညာမဲ့လူမိုက္ကေတာ့ ျမဴးတူး ေပ်ာ္ပါးကစားျခင္း ၊ အိပ္ျခင္း ၊ ျငင္းခုန္ခိုက္ရန္ စကားမ်ားျခင္း အခ်ိန္ကာလကို ကုန္လြန္ေစ တယ္တဲ့ ။ အခ်ိန္မွန္သမွ်ထဲက ဥစၥာရယ္ ၊ ပညာဗဟုသုတ ရယ္ , ရေအာင္ယူတာေတာ ့ဟုတ္ ပါၿပီ ၊ ကုသိုလ္တရားကိုေရာ ဘယ္လိုရေအာင္ယူမလဲလို႔ ေမးစရာရွိလာတယ္ ။             ဒကာဒကာမမ်ားဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကုသိုလ္ဆိုရင္ ဒါနနဲ႔သီလကိုပဲ သတိထားမိ တတ္တယ္ ။ ဘာ၀နာကို သတိမထားမိၾကဘူး ။ တကယ္က်ေတာ့ ဘာ၀နာကုသိုလ္ဟာ ဒါန ၊ သီလထက္သာတယ္ ။ သြားရင္းလာရင္း ၊ ခ်က္ရင္းျပဳတ္ရင္းနဲ႔လူနတ္ျဗဟၼာသတၱ၀ါအားလံုး စိတ္ခ်မ္းသာ ၊ ကိုယ္က်န္းမာၾကပါေစလို႔ ပြားမ်ားလိုက္တာနဲ႔ ေမတၱာဘာ၀နာကုသိုလ္ ျဖစ္တာ ပဲ ။ အရဟံ လူနတ္ျဗဟၼာသတၱ၀ါအားလံုးတို႔၏ ပူေဇာ္အထူးကို ခံယူေတာ္မူထိုက္ပါေပ၏ လို႔ အာရံုျပဳ လိုက္တာနဲ႔ ဗုဒၶါႏုႆတိဘာ၀နာပြားမ်ားၿပီးသား ျဖစ္သြားတာပဲ ။           “ အဲဒီ ဒါန ၊ သီလ ၊ ဘာ၀နာကုသိုလ္ကံေတြေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္ ခႏၶာပ်က္ကိန္းက လြတ္ခဲ့ရတာေပါ့ ။ လူေတြက မသိၾကလို႔ ကံဆိုတာ ေကာင္းေအာင္လုပ္လို႔ရတယ္ ။ ဒါန ၊ သီလ ၊ ဘာ၀နာလုပ္တာဟာ ကံေကာင္းေအာင္လုပ္တာပဲ ။ မေကာင္းက်ဳိးေတြ ေပးမရေအာင္ အေကာင္းဆံုးယၾတာေတြ ေခ်ခ်င္တယ္ဆိုရင္လည္း ဒါန ၊ သီလ ၊ ဘာ၀နာေတြ ႀကိဳးစားအား ထုတ္ဖို႔ပဲ လိုပါတယ္ “             ဆရာေတာ္၏ ၾသ၀ါဒဆိုလိုရင္းမွာ ကုသိုလ္ကံသစ္မ်ားကို မေမ့မေလ်ာ့ႀကိဳးစားအား ထုတ္ေနသမွ် အကုသိုလ္ကံဆိုးမ်ား ေခါင္းေထာင္မလာနိုင္ပဲ ေနာက္ဆုတ္သြားရမည္ဟု ဆိုလို ပါသည္ ။ အကုသိုလ္ကံမ်ား ေနာက္ဆုတ္သြားရန္အတြက္ ကုသိုလ္ကံမ်ားကို မေမ့မေလ်ာ့ဖို႔ အေရးႀကီးလွပါတယ္ ။ ထို႔ေၾကာင့္ စံေက်ာင္းဆရာေတာ္ႀကီးက -           “ ကုသိုလ္ကို ကိုယ္ကေမ့လွ်င္ ကုသိုလ္ကကိုယ့္ကို ေမ့လိမ့္မည္ ။ ကုသိုလ္ကကိုယ့္ ကိုေမ့လွ်င္ ေဘးေတြ႔လိမ့္မည္ “ ဟုၾသ၀ါဒေပးေတာ္မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္ ။ ေဗဒင္ ၊ နကၡတ္ ၊ အတိတ္ ၊ နိမိတ္ ၊ တေဘာင္ စသည္ကို ေကတုဟလမဂၤလာ ဟုေခၚသည္ ။ ထို ေကတုဟလမဂၤလာကို ယံုၾကည္ျခင္းကို မိမိကိုယ္အညံ့ဆံုး ၊ အညစ္ဆံုး ဥပါသကာထဲ ဆြဲခ် လိုက္ျခင္းႏွင့္တူေပသည္ ။ ဗုဒၶက အဂၤုတၱရနိကာယ္ ပၪၥကနိပါတ ၊ စ႑ာလသုတ္တြင္ - ၁ ။ ယံုၾကည္မႈ သဒၶါတရားလည္းမရွိ ၂ ။ ေစာင့္ထိန္းမႈ သီလမရွိ ၃ ။ ေကာတုဟလမဂၤလာ ကို ယံုၾကည္၏ ၄ ။ မဂၤလာကို ယံုၾကည္၍ ကံကို မယံုၾကည္ ၅ ။ ဤသာသနာေတာ္မွ အျပင္ဘက္တြင္လည္း အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ကို ရွာမွီး၏ ။ ထိုသာသနာ အျပင္ဘက္တြင္လည္း ေရွးဦးစြာ ေကာင္းမႈကိုျပဳ၏ ။         ဤတရားငါးမ်ဳိးႏွင့္ျပည့္စံုေသာ ဥပါသကာသည္ ဥပါသကာ ဒြန္းစ႑ားလည္းမည္၏ ။ ဥပါသကာညစ္လည္းမည္၏ ။ ဥပါသကာညံ့လည္းမည္၏ ဟူ၍ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္ ။     က်မ္းညႊန္း -              ေမတၱာရွင္ (ေရႊျပည္သာ) မ်က္ရည္မက်ခင္ သိေစခ်င္ ...............................................................................................................